تحقیقات نشان می دهد که رویکرد داروساز محور، می تواند مصرف غیرضروری آنتی بیوتیک را بخصوص در بیمارستان های عمومی کوچک، کاهش دهد.
یک بررسی که چهار بیمارستان عمومی در کارولینای شمالی را شامل می شود، راه حلی را نشان می دهد که می تواند به شبکه وسیع تری از بیمارستان های کوچک کشور، جایی که بیش از نصف بیماران خدمات درمانی دریافت می کنند، گسترش یابد.
به نقل از دوریک آندرسون، سرپرست بالاترین مرکز نظارت ضدمیکروبی و مقابله با عفونت ها و سردبیر مقالات در JAMA Network Open:
” این نتیجه باتوجه به برآوردهای عمده ی به دست آمده بود، چون بیش از 50 درصد از مصارف آنتی بیوتیکی در بررسی ما نادرست بود، به این معنی که یا انتخاب بهتری بجای آن ها وجود داشت یا تجویز آنتی بیوتیک غیرالزامی بود.”
آندرسون در ادامه می گوید:
“ما باید سیستم های درمانی وسیع و مؤثری را ایجاد کنیم تا به گونه ای مصرف نامناسب و غیر ضروری آنتی بیوتیک را در سطوح مختلف کاهش دهد.”
باید توجه داشت که مصرف بیش از حد چنین داروهای حساس و مهمی، باعث گسترش میکروب های مرگباری می شود که نسبت به درمان های مؤثر قبلی مقاومند.
2 راه حل
آندرسون و همکاران با بیمارستان های عمومی کارولینای شمالی مشارکت کردند تا دریابند، چه طور می توان مداخلات نظارتی فعال و پیشنهادی مراکز کنترل و مراقبتی بیماری (CDC-recommended) را، به بهترین شکل و با استفاده از منابع بیمارستانی اجرا کرد.
محققان 2 راه حل را با استفاده از داروسازان بیمارستانی به عنوان ناظران برگزیده، ارزیابی کردند.
در روش اول (pre-approval) داروسازان را ناظرانی قرار دادند تا قبل از اینکه آنتی بیوتیک توسط پزشک تجویز شود، آن ها تأیید اولیه را انجام دهند.
محققان خیلی زود دریافتند که اعمال این روش بسیار دشوار است، چون پزشکان می خواهند این انعطاف و اختیار را داشته باشند که، به اشکال گوناگون بیمار خود را درمان کنند. در نتیجه بجای آن روش اصلاح شده ای را اتخاذ کردند که در آن، پزشک می تواند دوز اولیه را تجویز کند که سپس توسط داروساز بررسی می شود (modified pre-approval).
راه حل دوم، به صورت بررسی پس از تجویز نسخه (post-prescription audit) بود، یعنی داروساز، تأثیر آنتی بیوتیک تجویز شده را بررسی کند تا پس از 3 روز مشخص شود، آیا بیمار باید مصرف آن را ادامه دهد یا نسخه ی دیگری دریافت کند.
هر چهار بیمارستان به مدت 6 ماه، در 2 مداخله ی مذکور شرکت کردند و نزدیک 2700 بیمار حضور داشتند.
بررسی ها و مصرف آنتی بیوتیک
یافته ها نشان می دهد که داروسازان شرکت کننده در 4 بیمارستان یادشده، 1456 مورد تأییدیه ی نسخه اصلاح شده و 1236 بررسی پس از تجویز را انجام دادند. این بررسی نشان داد که موارد استفاده ی داروهای ضدمیکروبی در استراتژی post-prescription audit، 2 برابر بیشتر از روش modified pre-approval، نامناسب شناخته شد. (یعنی خروجی استراتژی دوم بهتر بود)
مصرف کلی آنتی بیوتیک در استراتژی 2 (یعنی سیستم های audit) در مقایسه با سیستم های کنترلی قدیمی کاهش یافت، اما در مداخله به صورت تجویز نسخه های اصلاح شده (یعنی استراتژی اول) کاهشی دیده نشد.
آندرسون می گوید:
“حتی کاهش نسبتاً کم در استعمال داروهای ضد میکروبی، ارزشمند است، مخصوصاً وقتی که در بیش از 3000 بیمارستان عمومی ایالات متحده آمریکا قابلیت دستیابی داشته باشد.”
او همچنین افزود:
” این بررسی نشان می دهد که روش هایی وجود دارند که می توانند کارا باشند، حتی در مراکز بیمارستانی که امکانات محدودی دارند.”
در پایان باید اشاره کنیم که انجمن ملّی آلرژی و بیماری های عفونی، زیر مجموعه ی انجمن های ملّی سلامت، حامی این کار بود.
Duke University:منبع
